Soms dacht ik zelfs: Werkte ik maar als vakkenvuller bij Albert Heijn

Geluk is wél alles. Althans, voor mij dan. Het leven draait tegenwoordig, met name voor vrouwen, om een carrière opbouwen. Een powervrouw zijn. Ik kan je een ding vertellen; om een powervrouw of superman te zijn, hoef je geen booming carrière te hebben.

Ik ben er ook geweest, ik heb twee studies gedaan. Het waren dan wel ‘maar’ mbo-opleidingen (want in Nederland ben je nu eenmaal minder waard als je een minder hoog niveau gestudeerd hebt) maar ik heb zeker een ‘droom’ nagestreefd. Echter kwam ik erachter dat dit niet mijn droom was, maar die van de maatschappij van nu.

Na het werk bevindt zich het échte leven

Veel mensen halen voldoening en energie uit zo’n intensieve carrière. Dat kan ik goed begrijpen voor diegenen die precies datgene doen waar hun hart ligt. Zo kwam ik erachter dat mijn hart buiten de werkdruk ligt. Soms dacht ik zelfs; was ik maar gewoon vakkenvuller bij Albert Heijn. Want dan kan ik mij als ik thuiskom richten op andere dingen die er voor mij meer toe doen.

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben niet lui en ik heb geen gebrek aan zelfrespect. Voor mensen zoals ik is het leven zelf (koken, wassen, eten, douchen, elke ochtend opstaan) al een enorme challenge. Alles buiten het werkleven om is wat ik noem pas écht overleven. Daarom is het dus wél belangrijk om gelukkig te zijn en daarnaar op zoek te gaan.

Ik had overal pijn

Misschien herken je het gevoel als je keihard gesport hebt en de volgende dag spierpijn hebt. Die pijn, maar dan overal in mijn lichaam, had ik iedere dag als ik thuis kwam van mijn 'werk'. Dan heb ik het over de werkervaring die ik tijdens mijn studie heb opgedaan, waar trouwens heel minderwaardig over gesproken wordt. Vergeet niet; stage is net zo hard werken als alle anderen, plus studeren, voor een hongerloontje.

Het waren overigens niet de collega's en werkgevers die deze stress veroorzaakten; het was de werkdruk die ik meenam als ik een stressvolle baan had. De maatschappij verwacht van je dat je altijd opgewekt en ambitieus bent en vol nieuwe ideeën zit. Zo stond ik iedere ochtend op met pijn door de stress, ondanks dat ik mijn werk 'leuk' vond. Manische depressie, bipolaire stoornis, geef het een naampje. Het is het gewoon niet waard om er lichamelijk en geestelijk op achteruit te gaan voor een paar rotcenten.

Iets van je leven maken kan ook in de Hema

Het is begrijpelijk dat veel grote bazen en werkgevers het hier absoluut niet mee eens zijn. Logisch, stel dat je kostbare, hardwerkende collega’s verliest. Maar nu is het zo dat iedereen het standaardverhaaltje; ‘’Zo werkt het nu eenmaal niet’’ ook echt begint te geloven. Of wat dacht je van ''je moet gewoon net als ieder ander 5 dagen per week werken, dat moet iedereen''.

Het spijt mij zeer, maar het woordje ‘moeten’ maakt dat mijn nekharen overeind gaan staan.

‘’Werk je nou nog steeds in de Hema, wordt het niet tijd om iets met je leven te gaan doen?’’ Dieper kun je een mens niet schaden. Sommige mensen leven niet om te werken, die werken om te kunnen overleven. Bedenk daarbij ook dat er genoeg mensen zijn die hun werk gewoon leuk vinden, of dit nu wel of geen carrière betreft.

Tot het moment kwam dat ik de knoop doorhakte en zei: ‘’Ik vertrek. Ik heb twee opleidingen gedaan en ik ga er nu helemaal niets mee doen.’’ Toen wist ik dat ik pas echt goed bezig was voor mijzelf. Ik heb binnen krap 5 maanden een nieuwe taal aangeleerd, heel veel mensen leren kennen en ondertussen werk ik hier en daar een beetje. Nee, ik leef niet van een uitkering.

Doe wat je gelukkig maakt

Voor mij is het zo klaar als een klontje; doe wat je gelukkig maakt. Het is jouw leven, niemand anders kan beter voor jou bepalen waar jij gelukkig van wordt. Dierbare vrienden van mij halen levenslust, energie en geluk uit hun carrière. Daar ben ik trots op. Ondertussen haal ik geluk uit het feit dat ik tijd voor mijzelf neem en iedere ochtend nog steeds braaf mijn bed uit kom.